As fillas de Mnemosine, a memoria. As Musas. As nove insinuantes mozas que viven nos ombreiros dos xenios para alcanzaren mellor eses pavillóns auditivos que han soprar sen descanso.Ou se cadra é nos seus sombreiros onde moran, debaixo dos cales executan danzas microscópicas, si, mais hiperestimulantes para o rego sanguíneo dos miolos.Non alcanzo a saber moi ben onde se sitúan exactamente as Musas en todo isto da creación artística. Teño claro, ata aí coido que vou ben, que se trata de mulleres. Tamén guapas, con esa beleza fornida das clásicas estilo Sibila de Libia. En que réxime inmobiliario habitan ou como executan o seu oficio xa me queda máis lonxe. Viven de aluguer nalgures? Ou son os tocados polas súas fatais mans os que viven de aluguer nelas? Preséntanse no espello, na cunca do almorzo, na pantalla apagada do ordenador, nas sombras retortas dos carballos que avanzan a carón da noite? Nos desaugues sen limpar? Como se comunican? Susurran? Maxia táctica? Rabdomancia? Envían papeliños dobrados como doncelas casadeiras das comedias de Moratín? Son magas? Reescriben pacientemente cando o escritor xa ronca -estertores similares aos dun golfiño perdido da nai- sobre os restos de hamburguesa? Que disolven no aire para que saibamos que estiveron aí? Son as Musas extravagantes? Son trampulleiras? Inmigrantes? Consentidas? Punkarras e sensibles? Fican todos aqueles aos que visitan realmente tocados pola gracia?Tras poñer a lavar tanta cuestión, outra evidencia semella encarnarse ante nós: as musas son femininas nalgún tipo de balanza especial que esixe que o outro brazo sexa masculino. O brazo do xenio. Agás en disciplinas de lucimento corporal, como a danza, é raro ver mulleres tocadas pola musa, choca imaxinarmos á autora de traxedias nun café discutindo con Melpómene en ton amigable as calidades dun termo ou doutro. Quero dicir que a quen imaxinamos é ao autor. E non tomándose un café coa Musa senón nunha relación íntima, espiritual ou case alimenticia con ela, dela. Asumimos que a Musa é un ente penetrante. E que os xenios inspirados son, polo tanto, seres penetrados ás veces mesmo sen consentemento. Noutras palabras, violados.Tras esta somera análise -moi somera, demasiado somera, de certo que convida a profundar máis- do estado da cuestión das Musas e os Xenios, asoma o fuciño unha especie de cara oculta, de hemisferio sur, complementaria desta que vimos de -someramente- analisar: a cuestión dos Musos e as Xenias.Concluíndo que as xenias non deben de poder existir -ninguén no seu san xuízo coñece ningunha- debemos cinxirnos, pois, ao exame dos Musos. Os Musos como tales tampouco dan moitas probas da súa existencia e, de existiren, ninguén tomou aínda a molestia de os fosilizar en canon. O canon di claramente Musas en número de 9. No intre en que unha muller presenta signos alarmantes de xenialidade, polo xeral é trasplantada ao templo empíreo das Musas de onde, como todo o mundo sabe, non se pode escapar a non ser que se conte con algo importante que comunicar a algún xenio. Os Musos deben de funcionar dalgún modo similar, tamén por oposición, só que rara vez son convocadas. As oposicións a Muso. Sospeitamos que pola dificultade inherente ao labor de comunicar algo a algunha xenia, ao non tratarse esta dunha raza terrestre coñecida.Os Musos. Non sabemos cantos son nin onde viven. De quen serán fillos. Do Esquecemento? Do Oblivion, esa palabra enigmática, anglosaxona, que tamén remite á Nada, ao que é extinguido conscientemente? Hai algo escuro na súa xestación de homes. Cherchons l’homme. Procuremos o home. O home anterior, anterior a todo isto. A muller virxe e adorada dunha puta novela de García Márquez atópase calcificada na súa virxindade, a súa nudez tan recreada, a súa sumisión tan extendida, a súa drogada deixadez en todo momento falsa. Tan terrible. Unha escravitude consentida, confirmada. Con naúsea e certo abatemento confesada, pero nunca abandonada. De nenas advírtennolo: coidado, non te vaia levar un señor. Iso dicía a miña nai. Un señor era a criatura máis ameazadora do mundo. Os señores que persiguen nenas. Que din amalas. No nome do amor, din.Un señor perseguíume aos 10 anos ata o portal da casa dunha amiga e unha vez alí, unha vez pechada a porta, intentou entrar. Arrepiante. Iso foi.A fosilización en musa das mulleres salientables intelectualmente ha ter o seu equivalente. Pero non podemos obrar igual. Non podemos esclerotizar a xenialidade masculina -que existe, din os mapas- en simples musos que nos inspiren, acabar coa maxia dos xenios varóns. Non se pode seguir ese vieiro. Detestable, sería. Cómprelles aos Musos un reino de seu, a súa estirpe, o eido no que funcionan sen que corramos a tildar de Muso ao primeiro talento real que atopemos. Imaxinan? Coetzee é o meu Muso. Meu, dunha muller trinta e pico anos máis nova ca el. Ou Javier Rodríguez Marcos é o meu Muso. Alguén da miña xeración. Como sería escoitar iso? Non senten como minguan? Non os ven minusculizarse perante vostedes? A eses dous escritores fantásticos? Coetzee converte nun paxariño saltarín nun ventanal de biblioteca monástica e Rodríguez Marcos nun efebo corriscando un bosque de graffiti ferroviario. Non deben ser eses os nosos musos.Os Musos. Estanme resultando problemáticos. Sobre que operarían? Un Muso da Tecnoloxía, por exemplo. Louro e prateado. Con nariz semita. Un Muso da Resistencia. Un Muso da Enxeñería. Quen inspirou a Ada Lovelace, a Arenal e a Agnesi? A loucura e a bruxería, a histeria, o lesbianismo e a frixidez. Esas foron as inspiracións. Condenatorias. A muller que sabe, bruxa. A que pensa, tola. A que reclama, histérica. A que di non, lesbiana ou fríxida. Os nosos musos pertencían ao reino do reprobatorio, do tabú. Non eran musos, nin inspiracións senón patoloxías, demos, desvíos. Nunca se falou de Musos maiúsculos, waltwhitmanianos, os varóns extraordinarios e sobrenaturais capaces de xerar en nós respostas máis extraordinarias, malia terrenais, aínda. Os homes fermosos, sabios, magnánimos, vestidos con túnicas e portando símbolos das súas destrezas: unha frauta, unha escuadra, un circuíto de silicio con forma de infinito.Musos da miña vida, abride. Florecede. Lexións de xenias, de filoxenias, agardan por vós como enxames dispostos a procesar cada pinga de néctar que supuredes. Estamos abertas de oídos. Abertas de mentes. Agardaremos pacientemente por vós coas mans sobre o teclado, sobrevoando o planeta, remollando os pes en calquera praia branca de páxina na que nos sexa dado naufragar. Tratarémosvos tan ben, tan ben, oh Musos, cantade para nós. Danzade, que vos vexamos. Vós, homes solícitos. Vós, homes elásticos, contenedores da feminidade. Contádenos todo aquilo que debamos contar. Visitade os nosos soños, limpade os grans de area das nosas perfebas e deitade no seu lugar auga salgada, leite e grans de trigo. Entrade pola porta da nosa inconsciencia, que deixaremos sutilmente entornada para vós. Sede etéreos, sede sorrintes, sede suaves. Morrede a un manotazo noso. Disipádevos cando non sexades benvidos. Existide como sombras tras as grandes obras, como intuicións. Musos, oh, da nosa Intuición Feminina.Deixádenos conducir á nosa maneira esa trequeleante dilixencia da xenialidade polo val de toda frustración e todo desencanto.E inspirade tamén a quen nos lerá no futuro. Aos que como vós, homes, cargan coa pesada cruz do xenio. Inspirade. Espirade. Inspirade. Espirade.Inspirade.estibaliz espinosa
As fillas de Mnemosine, a memoria. As Musas. As nove insinuantes mozas que viven nos ombreiros dos xenios para alcanzaren mellor eses pavillóns auditivos que han soprar sen descanso.Ou se cadra é nos seus sombreiros onde moran, debaixo dos cales executan danzas microscópicas, si, mais hiperestimulantes para o rego sanguíneo dos miolos.Non alcanzo a saber moi ben onde se sitúan exactamente as Musas en todo isto da creación artística. Teño claro, ata aí coido que vou ben, que se trata de mulleres. Tamén guapas, con esa beleza fornida das clásicas estilo Sibila de Libia. En que réxime inmobiliario habitan ou como executan o seu oficio xa me queda máis lonxe. Viven de aluguer nalgures? Ou son os tocados polas súas fatais mans os que viven de aluguer nelas? Preséntanse no espello, na cunca do almorzo, na pantalla apagada do ordenador, nas sombras retortas dos carballos que avanzan a carón da noite? Nos desaugues sen limpar? Como se comunican? Susurran? Maxia táctica? Rabdomancia? Envían papeliños dobrados como doncelas casadeiras das comedias de Moratín? Son magas? Reescriben pacientemente cando o escritor xa ronca -estertores similares aos dun golfiño perdido da nai- sobre os restos de hamburguesa? Que disolven no aire para que saibamos que estiveron aí? Son as Musas extravagantes? Son trampulleiras? Inmigrantes? Consentidas? Punkarras e sensibles? Fican todos aqueles aos que visitan realmente tocados pola gracia?Tras poñer a lavar tanta cuestión, outra evidencia semella encarnarse ante nós: as musas son femininas nalgún tipo de balanza especial que esixe que o outro brazo sexa masculino. O brazo do xenio. Agás en disciplinas de lucimento corporal, como a danza, é raro ver mulleres tocadas pola musa, choca imaxinarmos á autora de traxedias nun café discutindo con Melpómene en ton amigable as calidades dun termo ou doutro. Quero dicir que a quen imaxinamos é ao autor. E non tomándose un café coa Musa senón nunha relación íntima, espiritual ou case alimenticia con ela, dela. Asumimos que a Musa é un ente penetrante. E que os xenios inspirados son, polo tanto, seres penetrados ás veces mesmo sen consentemento. Noutras palabras, violados.Tras esta somera análise -moi somera, demasiado somera, de certo que convida a profundar máis- do estado da cuestión das Musas e os Xenios, asoma o fuciño unha especie de cara oculta, de hemisferio sur, complementaria desta que vimos de -someramente- analisar: a cuestión dos Musos e as Xenias.Concluíndo que as xenias non deben de poder existir -ninguén no seu san xuízo coñece ningunha- debemos cinxirnos, pois, ao exame dos Musos. Os Musos como tales tampouco dan moitas probas da súa existencia e, de existiren, ninguén tomou aínda a molestia de os fosilizar en canon. O canon di claramente Musas en número de 9. No intre en que unha muller presenta signos alarmantes de xenialidade, polo xeral é trasplantada ao templo empíreo das Musas de onde, como todo o mundo sabe, non se pode escapar a non ser que se conte con algo importante que comunicar a algún xenio. Os Musos deben de funcionar dalgún modo similar, tamén por oposición, só que rara vez son convocadas. As oposicións a Muso. Sospeitamos que pola dificultade inherente ao labor de comunicar algo a algunha xenia, ao non tratarse esta dunha raza terrestre coñecida.Os Musos. Non sabemos cantos son nin onde viven. De quen serán fillos. Do Esquecemento? Do Oblivion, esa palabra enigmática, anglosaxona, que tamén remite á Nada, ao que é extinguido conscientemente? Hai algo escuro na súa xestación de homes. Cherchons l’homme. Procuremos o home. O home anterior, anterior a todo isto. A muller virxe e adorada dunha puta novela de García Márquez atópase calcificada na súa virxindade, a súa nudez tan recreada, a súa sumisión tan extendida, a súa drogada deixadez en todo momento falsa. Tan terrible. Unha escravitude consentida, confirmada. Con naúsea e certo abatemento confesada, pero nunca abandonada. De nenas advírtennolo: coidado, non te vaia levar un señor. Iso dicía a miña nai. Un señor era a criatura máis ameazadora do mundo. Os señores que persiguen nenas. Que din amalas. No nome do amor, din.Un señor perseguíume aos 10 anos ata o portal da casa dunha amiga e unha vez alí, unha vez pechada a porta, intentou entrar. Arrepiante. Iso foi.A fosilización en musa das mulleres salientables intelectualmente ha ter o seu equivalente. Pero non podemos obrar igual. Non podemos esclerotizar a xenialidade masculina -que existe, din os mapas- en simples musos que nos inspiren, acabar coa maxia dos xenios varóns. Non se pode seguir ese vieiro. Detestable, sería. Cómprelles aos Musos un reino de seu, a súa estirpe, o eido no que funcionan sen que corramos a tildar de Muso ao primeiro talento real que atopemos. Imaxinan? Coetzee é o meu Muso. Meu, dunha muller trinta e pico anos máis nova ca el. Ou Javier Rodríguez Marcos é o meu Muso. Alguén da miña xeración. Como sería escoitar iso? Non senten como minguan? Non os ven minusculizarse perante vostedes? A eses dous escritores fantásticos? Coetzee converte nun paxariño saltarín nun ventanal de biblioteca monástica e Rodríguez Marcos nun efebo corriscando un bosque de graffiti ferroviario. Non deben ser eses os nosos musos.Os Musos. Estanme resultando problemáticos. Sobre que operarían? Un Muso da Tecnoloxía, por exemplo. Louro e prateado. Con nariz semita. Un Muso da Resistencia. Un Muso da Enxeñería. Quen inspirou a Ada Lovelace, a Arenal e a Agnesi? A loucura e a bruxería, a histeria, o lesbianismo e a frixidez. Esas foron as inspiracións. Condenatorias. A muller que sabe, bruxa. A que pensa, tola. A que reclama, histérica. A que di non, lesbiana ou fríxida. Os nosos musos pertencían ao reino do reprobatorio, do tabú. Non eran musos, nin inspiracións senón patoloxías, demos, desvíos. Nunca se falou de Musos maiúsculos, waltwhitmanianos, os varóns extraordinarios e sobrenaturais capaces de xerar en nós respostas máis extraordinarias, malia terrenais, aínda. Os homes fermosos, sabios, magnánimos, vestidos con túnicas e portando símbolos das súas destrezas: unha frauta, unha escuadra, un circuíto de silicio con forma de infinito.Musos da miña vida, abride. Florecede. Lexións de xenias, de filoxenias, agardan por vós como enxames dispostos a procesar cada pinga de néctar que supuredes. Estamos abertas de oídos. Abertas de mentes. Agardaremos pacientemente por vós coas mans sobre o teclado, sobrevoando o planeta, remollando os pes en calquera praia branca de páxina na que nos sexa dado naufragar. Tratarémosvos tan ben, tan ben, oh Musos, cantade para nós. Danzade, que vos vexamos. Vós, homes solícitos. Vós, homes elásticos, contenedores da feminidade. Contádenos todo aquilo que debamos contar. Visitade os nosos soños, limpade os grans de area das nosas perfebas e deitade no seu lugar auga salgada, leite e grans de trigo. Entrade pola porta da nosa inconsciencia, que deixaremos sutilmente entornada para vós. Sede etéreos, sede sorrintes, sede suaves. Morrede a un manotazo noso. Disipádevos cando non sexades benvidos. Existide como sombras tras as grandes obras, como intuicións. Musos, oh, da nosa Intuición Feminina.Deixádenos conducir á nosa maneira esa trequeleante dilixencia da xenialidade polo val de toda frustración e todo desencanto.E inspirade tamén a quen nos lerá no futuro. Aos que como vós, homes, cargan coa pesada cruz do xenio. Inspirade. Espirade. Inspirade. Espirade.Inspirade.estibaliz espinosa