Casa de Cacela: Da casa [3ª e última parte]

E no entantoás veces as mulleres riscaban os alicercesdispondo as canecas na mesa.E se afastaban as mans por un instante do fogoa humidade entraba nas divisoriasdos cuartos.E sabían que se adormecesenou movesen os ramos da oliveiraun relampo cortaría en metadesos meses.E por iso se estendían de memoria no arame das viñasaté que o rumor dos bosques iluminados polas avesbatese nas paredes da casa e amañecese.E no entantoás vezes as mulheres enchían os cántarosco lume evaporado das presas.E os nenos calaban á entrada dos astrosa ollar a nube de silenciopousada nos tanques.E entón adormecían como se a sombra non tivese pesoe as candeas trouxesen ao patioa pausada respiración da herba seca.E no entantoás veces as mulleres saían durante a noitee recollían nos lenzosas primeiras sementesaladasdo pradairo.E ataban aos fíos de lá humedecidos nas puntasas súas vagarosas hélicespuxando delas para o centro das mechasacesas.E só entón o rumor dos bosques iluminados polas avesbatía nas paredes da casae amañecía.Poema de José Carlos Barros.Tradução para galego: Tiago Vidal Figueiroa e Leopoldo Lagos Nunes.